UJVARAT E MALLIT
Përtej zërit që dëgjohet
përtej hapësirës
që përmblidhet
përtej kodrave të sh qetësimit
përtej syrit që
piketon kohërat
përtej mendjes së kujtimit
përtej dhembjes që
e çanë gurin
përtej dashurisë
që kallë ndjenjat
e momentet s`mund t`i riktheje
edhe prej lotit që
pikë papushim...
derdhen përherë ujvarat e mallit
të etapava të
ikura në pakthim.
FUNDI I KOHËRAVE
Më qanë zemra
në këtë vapë të
shekujve
për fëmijët e
vrarë
në të gjithë
popujt
pa vend dhe
hapësirë,
shoh vetëm fëmijë
të shtrirë përdhé
me doçka të njoma
sikur presin lodra
e marrin vdekjen
me plagë e me gjak
e dhembje të madhe
për të kënaqur
syrin e qartur
të bishave njeri,
më qanë zemra e mjerë
me lotë të valë
gjaku
që rrjedhë pa
pushim
nëpër qindra
tragjeditë
të botës së dalur
nga vetja
me emrin
gjysëm-njeri
të shndërruar në
monstër
kafshon me tmerr
doçkat
foshjarake...
Ku është njeriu i vërtetë
a është dikud
gjallë
nëpër botën e
sakatuar,
le t`ma ndalë zemrën
të mos i shoh me
sytë e ngrirë
se plasa për fëmijët
bombë në horizont,
i dua si diellin
pa kahje, pa anë,
pa vend të caktuar
edhe fëmijët e armiqve tanë-
kurrë mos u bëfshin si baballarët
kurrë mos u
ngjajshin me vrasje
kurrë mos
ndjejshin
errën e kobshme të
vdekjes
me hundën e
harbuar,
të mos shoh viktima
me rritjen e
ndalur
e doçkat e plasura
të pritjeve-
në vend se të marrin lodra
të marrin vdekjen
me sytë e
lemeritur
nëpër trojet
amtare!...
Athua, ky është fundi i kohërave
kjo përplasje pa
fund
pa shpirt
të fëmijve të
viteve-
me dogji dashuria për ta
dashuria për kohën
që rrjedhë!
Calstorta Sud
Autobahn
Venecia-Trieste,
25.07.2014.
NGJALLJA E LUCIFERRIT
Si duket, është ngjallur Luciferri
tani kufomat
shëtisin në botën e shashtrisur
prej tragjedisë në
tragjedi
të përcjellur me
nderim nga kuarteri polico-ushtarak,
askush nuk ua hap
dosjen të shohë bishat e veshura
që rrëzojnë kudo
me raketa gra e fëmijë
që të mos i
përtërijnë qindvjeçarët e tjerë,
ariun e bardhë të
Rusisë dhe shimpanzën e zezë të Izraelit
e nxisin të
shtjerrë njerëzimin në një pikë
thua se Zoti i
Madh i ka lënë vetëm ata që të vendosin
kush është i pari
e kush është i mbrami mbi dhé
e njerëzimit i del
gjumi vonë e nuk mund t`ia qëllojë
kush flet e kush
bërtet i pari,
njerëzimi është
njëlloj, ngjyra nuk nxjerrë rol
i bardhë apo i zi,
i verdhë apo me ngjyrë tjetër
ngjyra e kuqe
është zhdukur nga lista e popujve
fillimi e fundi
janë ngatërruar pa shpresë,
çfarë ngjyre qoftë
nëpër damarë i qarkullon jeta
e thërret kur lind
e thërret kur perëndon
Zotin e Madh me
fjalorin e vet të lutjeve
këto qenie të
çuditshme e kanë shkelur në gjoks
papritur e
copëtojnë dhe e presin për shijet e tyre
ai sikur këlthet
me sytë që i mbyllen,
O Zot i Madh, më
shpëto këtë shpirt që ma ke falur
më ke dërguar të jetoj
e të mos copëtohem-
si duket, tani është ngjallur Luciferri!
Calstorta Sud
Autobahn
Venecia-Trieste,
25.07.2014.
ÇFARË VARGJESH DO TË SHKRUANTE
SHPËTIMTARI I YNË,
PO TË ISHTE POET
1.
“Çfarë vargjesh do të shkruaja
sikur të kisha
qenë poet-
vargjet e mia janë tretur zhgënjimesh
për kozmetikë
fjalësh
nuk patën kohë të
mjaftuar,
ju mund ti quani lirisht antipoezi
apo blasfermi,
heretizëm dhe antikrisht...
Ato janë vargje të dhembjes së madhe
krihët e hapësirës
hapen e mbyllen,
të vërtetën e kam thënë troç
zbukurimet janë të
huaja për to-
shkrihen në vetvete
plot pikëllim!...
2.
Ndoshta
i mblidhni buzët
sikur nuk u pëlqejnë
prandaj, të
ndrydhur ndjeheni
me vargjet e mia,
ato e hanë vetveten dhe rrëfyesin
si mulliri kur sillet
pa blojë, në të thatë-
mjaft na u ndrydhë fati nëpër duart e padushme
të djajve të
fshehur
përtej
Akerontit!...
3.
Mos e ktheni kokën anash
të pëshpërisni-
sytë i mbyllni para të vërtetës
athua, si është i gatuar njeriu
anët i ka
pështjelluar për së mbrapshti
nuk e di çka
shkruhet në librat e shenjtë
prej fillimit të Biblës
Kaini e vranë
vëllanë, Habilin
shkakun e paskan futur të ligat e bukura
të krijuara nga
dhimbja
duke shkulur
brinjtë-
për shembull, thonë,
Eva është krijuar
nga Adami
dhe mendjen e ka
briskë të hollë
mund ta bindë njeriun ta hajë
mollen e sherrit
në pemën e jetës
e jeta ti ngjajë jetës sonë...
4.
Mua zemra më pëlcet
kur u shoh të
shtrirë,
kur u shoh të varfër, të mjerë e të përqarë
të futur mes
dhembjesh
të lidhur
në agoni,
a e dini se prore na shtërngon kjo përplasje
i riu të vjetrin;
i varfër të pasurin
ta shporë nga e
qenia
jeta përsëritet
prej gjenezës së
njeriut
e pikës zero të
krijimit!...
5.
Çudi,
i shoh genet tuaja
kudo e kanë
paudhësinë,
vëllau vëllanë nuk e do
motra motrën nuk e
sheh me sy
njeriu i fsheh
ndjenjat përtej hijes
dhe fjala e tij
shtron djallëzinë
në vend të së
drejtës jetike,
në vend të lirisë është paliria
në vend të
pavarësisë është robëria
me petka të
rrejshme të lirisë
në vend të dritës është verbëria
në vend të natës
është djalli vetë
që sakaton çdo gjë
që mundet
në poret më të
imta
e qetësi nuk ka...
globi tkurret e ngrehet në pafundësi
për ta ndalur orën
në zemër-
vdes për asgjë
kur s`e pret!
6.
E shoh popullin tim
në pasqyren e
viteve
që e shkelin pa
mëshirë,
ata që e kanë pamjen e njeriut
mendjen e përdalë
e shpirtin sterrë
nën vargonjtë e
dhunës
e lidhin pa
mëshirë
djemtë ua vrasin,
vajzat ua dhunojnë
kur mendojnë se
vdesin për lirinë
për dashuri
dhe ndërgjegjen ua vënë të fle
sa herë përpiqen
të trembur të
hapin sytë,
vdekja paqësore u vret me shtat thika
u quan barbarë,
njerëz të egër
njerëz të dalur
nga konturat e botës
edhe pse të parët e rruzullit
pararendësit tuaj
kanë qenë,
për hirë të krijuesit
e mbani plisin e
bardhë
yjet i duani si ëndërrat tuaja
të cilat ua qet
papritur
kryedemoni
përtej qetësisë
atëherë u ngatërrohen dimensionet
dhe nuk e dini
ku është Siriusi...
7.
Kur do të flisnit për Zotin
nuk do të kishit
gënjeshtra
fjalësh-
e vërteta rrjedhë nëpër teh gjuhe
djallëzia u ka përpirë
u ka shpërlarë
në tym të hollë
shpërndarjesh
pa dijen tuaj u ka futur nëpër kthesa
pa dijen tuaj e
çmontoni veten
gjithçka që e bëni është kundër jush
historinë e mbani
në mendje
ashtu si duan
kundërshtarët
dhe veten mund ta
quani lugat me bishta
por arban nuk
jeni,
i shpikni mendimet e qenies suaj
për shembull, u
duket se nuk keni qenë pellazgë
dhe grekët e
afrikës sikur janë para jush,
jeni të krijuar vonë dje ose pardje
e gjenezën tuaj ua
leni armiqëve,
më afër Krijuesit është secili
të gjitha të
vërtetat ua grabisin nga duart
dhe me vetëdëshirë
mund tua jepni
prandaj, nuk mund ta pranoj shkatërrimin tuaj
dhe mushkëritë e
mia i gris
në klithje, pa
pushim!
8.
Tradhëtinë nuk e kishit në gjak
as pabesinë-besën
e kishit besë
para mikut e dhatë
gjithmonë,
tashmë është shpërfillur koha
kundër natyrës çdo
gjë rrjedhë
sepse natyra nuk
është praktikë e lulëzimit
artificialisht na
krijohet
çdo gjë me
epruveta
piktura e ardhmërisë
pasqyron me ngjyra
të pakuptueshme
tashmë quhen art
potezat e
pakujdesisë
ditët na dhjedhin nëpër mote të liga
derisa ta kuptojmë
cili luan midis
nesh
me dhembje po ua them
kurr nuk e keni
kuptuar Atdheun
por vdisni përherë
për lirinë!
9
Edhe sikur t`ua zbrisja
Diellin në
shuplakë
nuk do ta besonit
se je flas me të drejtë
nëse duani të më quani të lajthitur
ndonëse flas me
lot
apo shumëçka tjetër e nxirrni nga gjuha
magjistar,
avanturier, shkatërrues...
asgjë më shumë nuk do të kishte peshë
se bashkimi i juaj
për Atdheun,
për lirinë e
mirëfilltë
zërin e parë të së vërtetës
zërin e
sinçerte!”...
BREZAT E POEZISË
-Poetit dhe mikut tim,
Din Mehmeti.
E kem pasur fatkeqësinë
të digjemi tërë
jetën
me dhembjet
e këtyre
shpirtërave
në veten tonë
me ndjenja të
kallura,
ato nuk na i kuptonin
vargjet e
pëlcitura
për një këngë
aq të përjetëshme
me diellin në
shuplakë.
Na bashkonte poezia
e na ndanin gratë
dhe mosha e artit
në dy breza të
jetës!...
NDARJA MË E DHIMBSHME
Ti e dije, o Baca Dinë
se ta fryeja
ujin në gotë,
sëmundja do të lëshonte
pak para fillimit
të luftës
pasi kishe qenë
edhe në Spitalin e
Sankt Gallës.
Desha të dërgoj te Dukagjini
por, ti dëshiroje
të përjetosh
dhimbjet e mëdha
të popullit
ani pse trupi i
lodhur
vështirë do ta
duronte
lemeritjen e
njerëzve
nëpër tragjeditë e
thekshme
të vrasjes së
qëllimtë!...
Kjo ishte ndarja më e dhimbshme
përshëndeteshim
me çdo gjë të
gjallë
që na rrethonte...
Nuk e dija
pas cilës dhembje
do të takoheshim
në këngë!
ATDHEU IM I DYTË
Atdheu i ëndërrave
ka humbur,
atdheu im i dytë-
liria është shpërbërë
ngarend
viseve të botës
e kthehem
të marr frymë
lirisht.
Buka hahet pa frikë
me mbesat
i kemi rosat
të japim mbi
tepricë,
prandaj të dua
më shumë,
i qetë të të puth
Zvicër
në të dy sytë!...
NJË LETËR ME PAK FJALË
-Një poeti
të panjohur
1.
Poet-
i nderuari mik,
e mora letrën tënde
me pak fjalë-
një shkrepëtimë dashurie
zhgunit të pistë
të kësaj nate
mbi Evropë-
të falem!
2.
Liria është gjak
që rrjedhë nga pak
përderisa jetojmë
në këtë botë të
përkohshme
me të drejtën e
fjalës
nëpër dhembje,
është vetë jeta
që marrim frymë me
te
deri sa të vdesim
duke e lëshuar
për fundit herë-
i nderuari mik,
poet!
3.
Ti kursyeke fjalët,
e pse?!
Për Atdheun,
të Bukurën
për Njeriun e mirë
as fjalën e gjakun
s`do të kursejmë
derisa të marrim frymë
për të fundit
herë,
andaj kësaj udhe
do të takohemi
dikund
patjetër,
Lamtumirë
i nderuari mik,
poet!
(PS.
Rradhitja e
poezive të mia, sipas shijes suaj, u përket juve...)