Brahim Ibish Avdyli - Cikël poetik

UJVARAT E MALLIT

 

Përtej zërit që dëgjohet

 përtej hapësirës që përmblidhet

 

përtej kodrave të sh qetësimit

 përtej syrit që piketon kohërat

 

përtej mendjes së kujtimit

 përtej dhembjes që e çanë gurin

 përtej dashurisë që kallë ndjenjat

 

e momentet s`mund t`i riktheje

 edhe prej lotit që pikë papushim...

 

derdhen përherë ujvarat e mallit

 të etapava të ikura në pakthim.

 

 

 

FUNDI I KOHËRAVE

 

Më qanë zemra

 në këtë vapë të shekujve

 për fëmijët e vrarë

 në të gjithë popujt

 pa vend dhe hapësirë,

 

shoh vetëm fëmijë

 të shtrirë përdhé

 me doçka të njoma

 sikur presin lodra

 e marrin vdekjen

 me plagë e me gjak

 e dhembje të madhe

 për të kënaqur syrin e qartur

 të bishave njeri,

 

më qanë zemra e mjerë

 me lotë të valë gjaku

 që rrjedhë pa pushim

 nëpër qindra tragjeditë

 të botës së dalur nga vetja

 me emrin gjysëm-njeri

 të shndërruar në monstër

 

kafshon me tmerr

 doçkat foshjarake...

 

Ku është njeriu i vërtetë

 a është dikud gjallë

 nëpër botën e sakatuar,

 

le t`ma ndalë zemrën

 të mos i shoh me sytë e ngrirë

 

se plasa për fëmijët

 bombë në horizont,

 

i dua si diellin

 pa kahje, pa anë,

 pa vend të caktuar

 

edhe fëmijët e armiqve tanë-

kurrë mos u bëfshin si baballarët

 kurrë mos u ngjajshin me vrasje

 kurrë mos ndjejshin

 errën e kobshme të vdekjes

 me hundën e harbuar,

 

të mos shoh viktima

 me rritjen e ndalur

 e doçkat e plasura të pritjeve-

 

në vend se të marrin lodra

 të marrin vdekjen

 me sytë e lemeritur

 nëpër trojet amtare!...

 

Athua, ky është fundi i kohërave

 kjo përplasje pa fund

 pa shpirt

 të fëmijve të viteve-

 

me dogji dashuria për ta

 dashuria për kohën që rrjedhë!

 

Calstorta Sud

 Autobahn Venecia-Trieste,

 25.07.2014.

 

 

NGJALLJA E LUCIFERRIT

 

Si duket, është ngjallur Luciferri

 tani kufomat shëtisin në botën e shashtrisur

 prej tragjedisë në tragjedi

 të përcjellur me nderim nga kuarteri polico-ushtarak,

 askush nuk ua hap dosjen të shohë bishat e veshura

 që rrëzojnë kudo me raketa gra e fëmijë

 që të mos i përtërijnë qindvjeçarët e tjerë,

 ariun e bardhë të Rusisë dhe shimpanzën e zezë të Izraelit

 e nxisin të shtjerrë njerëzimin në një pikë

 thua se Zoti i Madh i ka lënë vetëm ata që të vendosin

 kush është i pari e kush është i mbrami mbi dhé

 e njerëzimit i del gjumi vonë e nuk mund t`ia qëllojë

 kush flet e kush bërtet i pari,

 njerëzimi është njëlloj, ngjyra nuk nxjerrë rol

 i bardhë apo i zi, i verdhë apo me ngjyrë tjetër

 ngjyra e kuqe është zhdukur nga lista e popujve

 fillimi e fundi janë ngatërruar pa shpresë,

 çfarë ngjyre qoftë nëpër damarë i qarkullon jeta

 e thërret kur lind e thërret kur perëndon

 Zotin e Madh me fjalorin e vet të lutjeve

 këto qenie të çuditshme e kanë shkelur në gjoks

 papritur e copëtojnë dhe e presin për shijet e tyre

 ai sikur këlthet me sytë që i mbyllen,

 O Zot i Madh, më shpëto këtë shpirt që ma ke falur

 më ke dërguar të jetoj e të mos copëtohem-

 

si duket, tani është ngjallur Luciferri!

 

Calstorta Sud

 Autobahn Venecia-Trieste,

 25.07.2014.

 

 

 

ÇFARË VARGJESH DO TË SHKRUANTE

 SHPËTIMTARI I YNË, PO TË ISHTE POET

 

1.

 

“Çfarë vargjesh do të shkruaja

 sikur të kisha qenë poet-

 

vargjet e mia janë tretur zhgënjimesh

 për kozmetikë fjalësh

 nuk patën kohë të mjaftuar,

 

ju mund ti quani lirisht antipoezi

 apo blasfermi, heretizëm dhe antikrisht...

 

Ato janë vargje të dhembjes së madhe

 krihët e hapësirës

 hapen e mbyllen,

 

të vërtetën e kam thënë troç

 zbukurimet janë të huaja për to-

shkrihen në vetvete

 plot pikëllim!...

 

2.

 

Ndoshta

 i mblidhni buzët sikur nuk u pëlqejnë

 prandaj, të ndrydhur ndjeheni

 me vargjet e mia,

 

ato e hanë vetveten dhe rrëfyesin

 si mulliri kur sillet pa blojë, në të thatë-

 

mjaft na u ndrydhë fati nëpër duart e padushme

 të djajve të fshehur

 përtej Akerontit!...

 

3.

 

Mos e ktheni kokën anash

 të pëshpërisni-

sytë i mbyllni para të vërtetës

 

athua, si është i gatuar njeriu

 anët i ka pështjelluar për së mbrapshti

 nuk e di çka shkruhet në librat e shenjtë

 

prej fillimit të Biblës

 Kaini e vranë vëllanë, Habilin

 

shkakun e paskan futur të ligat e bukura

 të krijuara nga dhimbja

 duke shkulur brinjtë-

 

për shembull, thonë,

 Eva është krijuar nga Adami

 dhe mendjen e ka briskë të hollë

 

mund ta bindë njeriun ta hajë

 mollen e sherrit

 në pemën e jetës

 

e jeta ti ngjajë jetës sonë...

 

4.

 

Mua zemra më pëlcet

 kur u shoh të shtrirë,

 

kur u shoh të varfër, të mjerë e të përqarë

 të futur mes dhembjesh

 të lidhur

 në agoni,

 

a e dini se prore na shtërngon kjo përplasje

 i riu të vjetrin; i varfër të pasurin

 ta shporë nga e qenia

 

jeta përsëritet

 prej gjenezës së njeriut

 e pikës zero të krijimit!...

 

5.

 

Çudi,

 i shoh genet tuaja

 kudo e kanë paudhësinë,

 

vëllau vëllanë nuk e do

 motra motrën nuk e sheh me sy

 njeriu i fsheh ndjenjat përtej hijes

 dhe fjala e tij shtron djallëzinë

 në vend të së drejtës jetike,

 

në vend të lirisë është paliria

 në vend të pavarësisë është robëria

 me petka të rrejshme të lirisë

 

në vend të dritës është verbëria

 në vend të natës është djalli vetë

 që sakaton çdo gjë që mundet

 në poret më të imta

 e qetësi nuk ka...

 

globi tkurret e ngrehet në pafundësi

 për ta ndalur orën në zemër-

 

vdes për asgjë

 kur s`e pret!

 

6.

 

E shoh popullin tim

 në pasqyren e viteve

 që e shkelin pa mëshirë,

 

ata që e kanë pamjen e njeriut

 mendjen e përdalë

 e shpirtin sterrë

 nën vargonjtë e dhunës

 e lidhin pa mëshirë

 

djemtë ua vrasin,

 vajzat ua dhunojnë

 kur mendojnë se vdesin për lirinë

 për dashuri

 

dhe ndërgjegjen ua vënë të fle

 sa herë përpiqen

 të trembur të hapin sytë,

 

vdekja paqësore u vret me shtat thika

 u quan barbarë, njerëz të egër

 njerëz të dalur nga konturat e botës

 

edhe pse të parët e rruzullit

 pararendësit tuaj kanë qenë,

 

për hirë të krijuesit

 e mbani plisin e bardhë

 

yjet i duani si ëndërrat tuaja

 të cilat ua qet papritur

 kryedemoni

 përtej qetësisë

 

atëherë u ngatërrohen dimensionet

 dhe nuk e dini

 ku është Siriusi...

 

7.

 

Kur do të flisnit për Zotin

 nuk do të kishit

 gënjeshtra fjalësh-

 

e vërteta rrjedhë nëpër teh gjuhe

 

djallëzia u ka përpirë

 u ka shpërlarë

 në tym të hollë shpërndarjesh

 

pa dijen tuaj u ka futur nëpër kthesa

 pa dijen tuaj e çmontoni veten

 

gjithçka që e bëni është kundër jush

 historinë e mbani në mendje

 ashtu si duan kundërshtarët

 dhe veten mund ta quani lugat me bishta

 por arban nuk jeni,

 

i shpikni mendimet e qenies suaj

 për shembull, u duket se nuk keni qenë pellazgë

 dhe grekët e afrikës sikur janë para jush,

 

jeni të krijuar vonë dje ose pardje

 e gjenezën tuaj ua leni armiqëve,

 

më afër Krijuesit është secili

 të gjitha të vërtetat ua grabisin nga duart

 dhe me vetëdëshirë mund tua jepni

 

prandaj, nuk mund ta pranoj shkatërrimin tuaj

 dhe mushkëritë e mia i gris

 në klithje, pa pushim!

 

8.

 

Tradhëtinë nuk e kishit në gjak

 as pabesinë-besën e kishit besë

 para mikut e dhatë gjithmonë,

 

tashmë është shpërfillur koha

 kundër natyrës çdo gjë rrjedhë

 sepse natyra nuk është praktikë e lulëzimit

 artificialisht na krijohet

 çdo gjë me epruveta

 

piktura e ardhmërisë

 pasqyron me ngjyra të pakuptueshme

 tashmë quhen art

 potezat e pakujdesisë

 

ditët na dhjedhin nëpër mote të liga

 derisa ta kuptojmë

 cili luan midis nesh

 

me dhembje po ua them

 kurr nuk e keni kuptuar Atdheun

 por vdisni përherë për lirinë!

 

9

 

Edhe sikur t`ua zbrisja

 Diellin në shuplakë

 nuk do ta besonit se je flas me të drejtë

 

nëse duani të më quani të lajthitur

 ndonëse flas me lot

 

apo shumëçka tjetër e nxirrni nga gjuha

 magjistar, avanturier, shkatërrues...

 

asgjë më shumë nuk do të kishte peshë

 se bashkimi i juaj për Atdheun,

 për lirinë e mirëfilltë

 

zërin e parë të së vërtetës

 zërin e sinçerte!”...

 

 

 

BREZAT E POEZISË

 

-Poetit dhe mikut tim,

 Din Mehmeti.

 

E kem pasur fatkeqësinë

 të digjemi tërë jetën

 me dhembjet

 e këtyre shpirtërave

 në veten tonë

 me ndjenja të kallura,

 

ato nuk na i kuptonin

 vargjet e pëlcitura

 për një këngë

 aq të përjetëshme

 me diellin në shuplakë.

 

Na bashkonte poezia

 e na ndanin gratë

 dhe mosha e artit

 në dy breza të jetës!...

 

 

 

NDARJA MË E DHIMBSHME

 

Ti e dije, o Baca Dinë

 se ta fryeja

 ujin në gotë,

 

sëmundja do të lëshonte

 pak para fillimit të luftës

 pasi kishe qenë

 edhe në Spitalin e Sankt Gallës.

 

Desha të dërgoj te Dukagjini

 por, ti dëshiroje të përjetosh

 dhimbjet e mëdha të popullit

 ani pse trupi i lodhur

 vështirë do ta duronte

 lemeritjen e njerëzve

 nëpër tragjeditë e thekshme

 të vrasjes së qëllimtë!...

 

Kjo ishte ndarja më e dhimbshme

 përshëndeteshim

 me çdo gjë të gjallë

 që na rrethonte...

 

Nuk e dija

 pas cilës dhembje

 do të takoheshim në këngë!

 

ATDHEU IM I DYTË

 

Atdheu i ëndërrave

 ka humbur,

 atdheu im i dytë-

 

liria është shpërbërë

 ngarend

 viseve të botës

 e kthehem

 të marr frymë lirisht.

 

Buka hahet pa frikë

 me mbesat

 i kemi rosat

 të japim mbi tepricë,

 

prandaj të dua

 më shumë,

 

i qetë të të puth

 Zvicër

 në të dy sytë!...

 

 

 

NJË LETËR ME PAK FJALË

 

-Një poeti

 të panjohur

 

1.

 

Poet-

 i nderuari mik,

 

e mora letrën tënde

 me pak fjalë-

 

një shkrepëtimë dashurie

 zhgunit të pistë

 të kësaj nate

 mbi Evropë-

 

të falem!

 

2.

 

Liria është gjak

 që rrjedhë nga pak

 përderisa jetojmë

 në këtë botë të përkohshme

 me të drejtën e fjalës

 nëpër dhembje,

 

është vetë jeta

 që marrim frymë me te

 deri sa të vdesim

 duke e lëshuar

 për fundit herë-

 

i nderuari mik,

 poet!

 

3.

 

Ti kursyeke fjalët,

 e pse?!

 

Për Atdheun,

 të Bukurën

 për Njeriun e mirë

 as fjalën e gjakun

 s`do të kursejmë

 

derisa të marrim frymë

 për të fundit herë,

 

andaj kësaj udhe

 do të takohemi dikund

 patjetër,

 

Lamtumirë

 i nderuari mik,

 poet!

 

(PS.

 

 Rradhitja e poezive të mia, sipas shijes suaj, u përket juve...)