Mirko Gashi: Poezi

Mirko Gashi

URA E MASKATARIT

Ilan, ilan –
na quanin asokohe
në Gjilan
e ne
vërtetë
ishim astritë
nëpër pyje
le e rritë

S’ndodhte kjo në teatër
ata
pa maska të arit
kudo nëpër Karadak
derdhën gjak
në çdo vatër

Shkrepnin vetëtimat

S’ndodhte kjo në teatër
trishtoheshin jetimat
rrufetë shkretëtonin
mal e fushë
ujin turbullonin
një vetëtimë
një rrufe
një lis për toke
një rrudhë
e nënës loke
trishtim – qumësht
për çdo jetim

Me dekada e tëhu
në këtë urë
kokat
na ngulnin në hu

Kjo urë
s’u ndërtua me gurë
po me lisa të prerë


Pas çdo lisi të prerë
zgjohej nga një erë
më pare stuhi
e pastaj puhi
që ndjell pranverë

Ilan, ilan –
na quanin askokohe
në Gjilan
e ne vërtetë
ishim astritë
nëpër male
le e rritë

Në bebëzat
e të parëve të mi
u zgjua e bardha agmi
pushka krisi
u mboll lisi
u zhduke ferri
lëshoi kushtrimin
Idriz Seferi.





NISIA E DASHURISË - ATLANTIDA IME

 Hëna lëshoi rrjetën
 qyteti vazhdoi jetën

 në muzgun e parë
 si në zgjua
 jeta vloi

 të dashuruarit në çdo hap
 bluanin
 drithin e dashurisë

 e zemra ime
 vaj e në vaj si zurkajë
 a në këtë moshë
 me dashuri s’u josh

 jetoja pa mostra
 bëja zustra

 me çdo varg
 shkoja larg
 e më larg

 shkrova
 për renë e zezë
 shkorva edhe
 për nënën Terezë
 por jo edhe këtë këngë
 jetoja zi e më zi
 skamnor e I pasur
 por I tëri në poezi

 tavern
 më çeli
 kaverna
 në çdo tavern
 ngaq një kavernë

 po qe besa
 s’më la shpresa
 se një herë në jetë
 do të më pariqitet
 ajo kometë
 e Halejit

 prej tavernës
 më shpien në orë letrare
 atje poezia ime
 qe abetare
 e jetës së shkretë
 e jetës së vërtetë

 dhe aty
 në odeonn e diturisë
 zë filli I dashurisë

 e gjeta

 në syrin e qiellit
 në zenitin e diellit
 në orën e gjelit

 nëpër tingujt e lahutës
 me ata sytë e sutës
 erdhi në livadhin tim
 dre o dre
 i pafre
 Sa gjumin e pamatur e kisha pasur

 dora dorës
 zemra zemrës

 me baticë i mbushur uri
 për dashuri
 unë urithi
 pashë kometën e Halejit

 u harruan tavernat
 u mbyllën kavernat
 në prehërin e hënës

 sa e lumtur
 m’ishte jeta
 edhe në shpirtin tim
 tashti zbriti bleta

 dre o dre
 i pafre
 zemra jote dorë
 luan
 daullen kraharor
 Eta nuk m’ishte vetëm floçkë
 ajo m’ishte loçkë
 ar
 thesar

 dre o dre
 I pafre
 zemra jote dorë
 luan
 daullen kraharor
 kush është Ikari
 kush Amstrongu
 u dëgjua gongu
 pa fijen e romantikës
 do ta pushtj
 yllin më të largët
 të Galaktikës
 t’ia dhuroj
 Etës floçkë
 Etës loçkë

 klithën yjet
 nga gëzimi
 i saj dhe imi

 ajo Rrushë
 imja
 jo e Rexhës
 i largoi
 pas ferexhes
 së reve
 pastaj diku larg
 pelat hingëlluan
 qentë kuitën
 arat e thara
 të dashurisë
 s’u ujitën

 kush na bëri magji
 lanetit i dha gji
 treti Eta
 u zhduk drenusha
 vajti nuse Rrusha

 mua fati
 Rexhen ati
 mua ylli im i fatit
 Rexhën thundra e atit

 diku lart flet një alt
 Eta Eta
 e ajo Mauthia
 Etaaa

 e unë e hëna
 vajtojmë
 luajmë etida
 ç’u bë nisia
 ku është Atlantida